Opgebrand en uitgeput lag ik na de zoveelste gebroken nacht weer in bed en deed nog een poging om in slaap te vallen.
Tijdens de geboorte van mijn tweede kind, een dochter, ging het mis. Tot en met de uitdrijving was het fantastisch gegaan. Volledig afgestemd op mijn lijf en intuïtie én in samenwerking met haar, kwam ze uitermate vredig ter wereld. Met nog de vliezen om het hoofdje pakte ik mijn dochter aan en tilde haar uit het badwater omhoog en legde haar op mijn borst. Opgelucht als ik was voelde het alles behalve geweldig. Niet veel later zag de verloskundige een verandering van kleur in mijn gezicht. Mijn aandacht was alleen bij haar, want ze bleef maar huilen alleen begon ik me steeds slechter te voelen. Het heldere badwater kleurde langzaam naar donkerrood, richting het zwarte en ook mijn zicht werd steeds minder. Vlug werd mijn pasgeboren dochter losgekoppeld van mij en kreeg de vader het dringende verzoek het geboortebad in te stappen om mij eruit te halen. Langzaam voelde ik me wegglijden…
Terwijl ik op een brancard richting de ambulance naar buiten wordt gereden kom ik steeds meer bij bewustzijn en kijk omhoog richting de donkere sterrenhemel. Praten of bewegen lukt nog niet. De paniek die is onstaan maakt plaats voor een oorverdovende stilte, alleen een nog onbekende stem sprak me gerustellend vanbinnen toe: “Het is goed, je bent veilig” Een golf van een warm vertrouwen stroomt door me heen en ik geloof dat het waar is. Die nacht zou ik blijven leven dus ik geef me over.
De geboorte had enorme impact. De arts vertelde mij later dat ik tussen de 2 en 3 liter bloed had verloren. Niet alleen mijn lichaam maar hele systeem ging door een totale reset dat van de bodem af aan weer opgebouwd moest worden. En het herstel was traag. Tegelijkertijd ging de zorg voor een pasgeboren baby en peuter gewoon door. Iets in mij is die nacht wél gestorven. Het was een turning point. >> Ben je benieuwd hoe ik spiritueel ontwaakte? Of er écht harpmuziek klonk, of de liefde en licht waar je weleens over leest? Ik deel alles met je dus lees gauw verder.
Gespannen lag ik te staren naar de wekker. In gedachten telde ik de uurtjes af die ik nog nodig had om enigzins uitgerust aan de dag te beginnen. Alleen hoe krapper de tijd werd des te meer ik verstijfde. Als ik het had durven toegeven wilde ik wel voor eeuwig blijven slapen. De gedachte aan ‘hier’ zijn en aan alle verwachtingen te moeten voldoen, voelde een te groot offer in dit moment.
Terwijl ik langzaam wegzakte en eindelijk alle spanning van mijn lijf voelde glijden begon ik hevig te schudden. Mijn hartslag versnelde en mijn ademhaling ging omhoog. Even werd het zo koud dat mijn kaken op en neer klapperden alsof ik ergens ongekleed op de Noordpool lag.
Het was alsof ik door de zwaartekracht niet naar beneden maar omhoog werd gehaald en van mijn lichaam werd losgeweekt. Een indringende ruis drong in mijn oren dat op een radiozender leek en naar de juiste frequenties zocht. Tussen alle ruis hoorde ik stemmen die met elkaar in gesprek waren. Met alles in mij hoorde ik wat er werd gezegd; “Ze is er klaar voor”.
De sensaties die ik ervoer was een mix van spanning en opwinding. Toen dat ene moment daar was wist ik het: ik ben vrij van mijn lichaam en kan overal zijn. Nog verbonden, doormiddel van een koord aan mijn lijf, zweefde ik als een vogel die voor de eerste keer zijn nest verliet en eerst nog wat onhandig alle richtingen uit ging. Bewust van het lichaam dat nog in de slaapkamer op bed lag. Ik had geen controle.
Door een aangenaam zacht briesje moest ik wel ergens buiten zijn en terwijl ik hoog boven onze planeet zweefde kwamen woorden als ‘ruimte’ en ‘grootsheid’ bij me binnen. Binnen een fractie van een gedachte was ik weer naar beneden en ging ik dwars door een muur heen waar ik mijn broer zag liggen die vorig jaar in 2016 zijn eigen leven nam. Verrast vloog ik op hem af; hé hé, eindelijk daar ben je! Enigzins nukkig draaide hij van me af met zijn armen gekruist. Ik vroeg waarom hij niet net zo blij leek te zijn met ons weerzien, waarop een antwoord volgde: laat hem maar even, hij heeft zijn rust nog nodig. Als vanzelfsprekend nam ik dit aan voor waarheid. We hadden elk ons eigen weg te gaan.
Voor mij vormde zich een lange rij met schaduwen die stuk voor stuk aan mij wilde vastklampen. Als hongerige zieltjes in het donker die naarstig op zoek waren naar hun voeding. Onprettig voelde het zeker dus ik probeerde ze van me af te schudden. De ruis die ik hoorde maakte ruimte voor serene harpmuziek wat me overspoelde en tegelijk met een enorme golf van licht mijn hele zijn vulde. Niet eerder ervoer ik zo’n onmetelijke kracht van liefde dat het me bijna omverblies.
Mijn armen spreidden zich als uitslaande vleugels naar opzij en openden mijn hartgebied waar een krachtige straal van licht uitkwam. Als in de tekenfilm van de troetelbeertjes, waar ik als kind dol op was: “troetelbeertje straaal!” De schaduwen kwamen hiermee vrij en zweefden omhoog naar het licht. Wat een opluchting. Er drong een diep besef binnen dat direct werd bevestigd door een onbekende maar liefdevolle stem. Wat voor mij klonk als een mannenstem.
“Jij BENT het licht.” Zo werkt het dus op de aarde; door licht te ZIJN en te verspreiden kun je medemensen helpen ontwikkelen en zich uit het donker te bevrijden. Vervolgens kwam de uitnodiging: “Hoe zou je het vinden als IK jou voortaan ga begeleiden?”
Alles viel op zijn plaats, alsof ik het laatste stukje van de puzzel had gevonden. Onze zielen zijn onsterfelijk. Er is één bron van energie vanwaar wij allemaal deel uitmaken. Dat het leven er vóór ons is en niet tegen. Met een golf van opwinding en een kinderlijke gedrevenheid zei ik zonder aarzeling; “JA, GRAAG!” Tot dan toe was ik altijd nog zonder blijvend resultaat op zoek geweest naar dat ene wat die innerlijke leegte zou wegnemen en dé ultieme vervulling zou geven. Maar de eenvoud hier voelt zo rijk en vol! Ik uitte mijn dankbaarheid waarop een reactie kwam; “Nee, jij bedankt!”
In hetzelfde moment voelde ik de zwaartekracht aan me trekken, via het koord, weer richting mijn lijf. De harpmuziek vervaagde en bracht de storende radiozender terug. Opnieuw lag ik te beven, bijna was ik terug. “Wacht! Wie ben je?” En wat is je naam?”…. na een lichte schok was ik weer in mijn lichaam en er stroomden diepe tranen langs mijn wangen.
Dagen, zelfs weken er na liep ik gevoelsmatig op wolken. Een grote last was van mijn schouders en zorgen die ik eerder had leken verdwenen. Mijn energie bouwde op en iedere dag kreeg ik een beetje meer zin in het leven. Wanneer de ervaring in mijn bewustzijn opdook, waren er tranen van nederigheid. Voor het eerst in mijn volwassen leven voelde ik rust en volledig gevuld door het leven.
Hier in ons fysieke lichaam kunnen wij niet voorstellen hoe groots en krachtig het is. Wie wij zijn in onze essentie. Hoe overweldigd we raken als we alles in één keer zouden mogen ontvangen. Een proces van ontwaken, dat nu voor velen aan de gang is, mag er een zijn met beleid en in behapbare stappen. Voor mij was dit de start van een nieuwe ontwikkeling waar mijn oude ik (en leven) afbrokkelde door een authentieke versie van mij, die geboren wilde worden. Een intense reis van – bloed, zweet en tranen – en steeds weer lagen doorwerken en afpellen van wat mij eerder veilig en beschermd hield maar gelijktijdig mijn persoonlijk geluk saboteerde. Een blessing in disguise want achteraf gezien leefde ik een leven dat alles behalve (van) mij was.
Herken je iets van je eigen ervaring in mijn verhaal? En zou je graag willen reageren of iets delen? Laat dan vooral een reactie achter onder deze blog of stuur een berichtje via het contactformulier! Voor alle vragen die dit proces meebrengt en persoonlijke begeleiding op jouw reis kun je ook kijken bij het Sacred Alignment traject. Ik ben er écht voor je.